YAZI: ZEYNEP ÜNER
İtiraf ediyorum bu özel bir buluşmaydı. Birbirini çok seven, birbiriyle çok alakasız ömür tarzına sahip dört arkadaş (aslında bu noktada galiba en çok heavy metal’ci Emre İtimat bizden ayrılıyor) Gülşen’i bizim gördüğümüz üzere göstermeyi başa koyduk ve sonunda on altı saat bir stüdyoya kapandık. Gülşen müzikleri günümüz pop müzik kesiminin indirilme, dinlenme, tıklanma rekortmenleri. Yalnızca kendine değil, Türkiye’deki birçok pop star’a da müzik yapıyor. Kelam ve müzik yazıyor. Hamileliğinin son haftalarında ya da oğlu doğduktan 25 gün sonra sahneye çıkabiliyor. Yetenek keşfediyor, sonuna kadar onlara takviye oluyor. Tanıştığı genç tasarımcılara, sanatkarlara dokunarak hem kendi ışığını daha çok parlatıyor, hem onları dala kazandırıyor. İşini âlâ yapana, çok çalışana hürmet duyuyor, kulak veriyor. Sahnede devleşmeyi lakin Bebek kıyısında yürüyüş yaparken yok olmayı da seviyor. Görünümü ve müziğiyle hem her devri yakalıyor hem her geçen gün zamansızlığa oynuyor. Hâlâ yaptığı her işte heyecanlanıyor. Onun motivasyonu çalıştığı herkesi büyülüyor. Bu sebeple bölümde çalışan saç makyaj artistinden direktörüne, stilistten moda tasarımcısına birçoğumuzun kalbinde özel bir yere sahip.
Onu birinci tanıdığım günü hatırlıyorum. 2013 kışı. Ozan Çolakoğlu stüdyosunda dizayncı Zeynep Tosun, fotoğrafçı Emre Ünal ve stilist Mahizer Aytaş’la Beni Durdursan mı albümü imajı için çalışıyor. Ben arkadaş kontenjanından ortamdayım. O konuşuyor, albümü anlatıyor; biz onu dinliyoruz. Sıra dışı bir aura. Hem yan komşunuz üzere, hem fazla parlak; sahnede ya da kameralar önünde olmasa da her mimiğinde ve vücut hareketinde bir dişilik var. Denetimli, halbuki denetimi bıraktığı an çok komik. İnanılmaz hazırcevap fakat saygılı olduğu için çoklukla aklına o birinci gelen fırlama konuşmaları kendine saklıyor. Ben Gülşen’in müzik yazdığını o devir öğrendim. Hem de ne müzikler… Birçok müzikçinin mesleğini ateşleyen hit’lerden bahsediyorum. Yeniden birebir devirden itibaren arkası arkasına hit’ler patlattı. Yatcaz Kalkcaz Ordayım, İltimas, Bangır Bangır, Dan Dan… Her biri için Türkiye’nin en yeterli aranjörü, direktörü, stilistiyle çalıştı. Derken üstüne bir de anne oldu… Altı yıl sonra bugün stüdyoda yeniden onu izliyorum. Kendi de itiraf etti, onun için nitekim yaş kavramı yok. Bunu içine o denli bir sindirmiş ki yaşsız da duruyor sahiden. Yeniden hem bir pop ikonu ışığına sahip, hem de takımdan biri üzere bizimle çalışıyor. Fırlama karşılıklar için eskisinden daha az tutuyor kendini. O devir kısaca değindiği bahislere artık bodoslama ve korkusuzca giriyor… Gülşen bana nazaran mesleğinin ve kadınlığının en hoş periyodunu yaşıyor.
Emre İnanç ve Mahizer Aytaş’ın yarattığı konseptte sahnede ikonlaşan Gülşen’i, her daim gayretsiz seksi olabilen Gülşen’i, bir masaya saatlerce kapanıp kelam yazan Gülşen’i, modaya en hakikat yatırımı yapan pop yıldızını; Azur’un her şeye yetişen çalışkan annesini göreceksiniz. Bu birebir vakitte oğlu Azur Benan’ın doğumundan sonra bizim de birinci buluşmamızdı. Sohbetimiz, huzurlarınızda…
ELLE: En çok kime hürmet duyarsın?
Gülşen: Hayat bir gayret ve uzun bir seyahat. Hepimizin başladığı yer ve yürüdüğü yol farklı olsa da aslında hepimiz bir bütünün kesimiyiz. Öncelikle bu bütünü oluşturan herkese ve her şeye çok hürmet duyuyorum. Hangi meslekte hangi pozisyonda olursa olsun insanların durumlarını ele alış formu beni etkileyen şey. Yaptığı iş ya da yaşadığı hayat ne olursa olsun, kendi hayat şartları içinde çalışmayı, üretmeyi çok lakin çok seven, disiplini ve maksatları olan, en gözle görülmeyecek minik ayrıntıları dahi bunu kim farkedecek ki demeden en kusursuz hale getirmek için canla başla, heyecanla uğraşan bireyler bende büyük hürmet uyandırıyor.
ELLE: Müzik yapıyorsun, kelam müzik yazıyorsun; ilham sana nereden ve ne vakitten beri geliyor?
Gülşen: Bence insanlara daha doğarken, karakter-yetenek üzere özelliklerinin muhakkak bir yüzdesi veriliyor. Geriye kalan kısım da hayatta yaşadıklarımızla evrilip bizi biz yapıyor. Ben kendimi daima yazan söyleyen sahneleyen olarak bilip hissettim. Algım daima bu istikamette olduğundan gördüğüm, duyduğum, okuduğum, üzüldüğüm, sevindiğim; yaşama ilişkin her ne varsa bende kelama, müziğe, müziğe, şiire dönüşerek karşılık buluyor. Spesifik bir adres işaret edemem lakin özetle, ilham içime işleyen her mucizevi tecrübenin bendeki izdüşümü diyebilirim.
ELLE: Prodüktörün ve aranjörün birebir vakitte çocuğunun babası. Çok çalışınca “hanım kalk meskene gidelim” üzere bir durum oluyor mu?
Gülşen: Hah! Sen onu kendi Sicilyalı sevgilin mi sandın! Valla bir projeye, yeni bir müziğe başlamışsam, hakkını vererek bitirene kadar bana yaklaşmayan yılan bin yaşar. Esasen aklımda bitmemiş bir iş varken bedenen meskende olsam da ruhum ve aklım o iş için çalışıyordur. Ozan da tüm bunlar olurken çoğunlukla yanımda, benimle birlikte birebir mevzunun öteki bir ayağı olan aranje kısmıyla uğraşıyor. Bir tek kelam yazma evresinde büyük yalnızlık ve sessizlik isterim; bu da en fazla stüdyomuzun yan odası kadar uzaklığa tekabül ediyor. Ve tüm bunlar dışında Ozan’dan bağımsız bir iş yaparken de inanılmaz saygılıdır ve bana kendimi özgür hissettirir.
ELLE: Çekim yaparken şarkını çaldığımızda panikledin ve utandın. Neden?
Gülşen: Sahnedeki ruh halimle gündelik hayattaki ruh halim doğal farklılıklar gösteriyor. Neredeyse 180 derece. Bulunduğum ortamda müziğim çaldığında o mahcubiyet hali daima oluyor. Bir yere gittiğimizde müziğimi çaldıklarında, “rica etsem diğer bir müzik çalar mısınız” diyorum. Gündelik hayatımda öne çıkma değil, olağanlaşma arzum ağır basıyor. Bir de yapalı kaç sene olursa olsun müziklerimi daima eleştirel bir kulakla dinleme ve kusur bulma halimin devam etmesi de bunda tesirli.
ELLE: Tüm bu süreçte; yani müzik yaratmaktan stüdyoya girmeye, albüm kapağı çekimlerinden konsere çıkmaya; en sevdiğin kısım hangisi?
Gülşen: Hepsi lakin hepsi küçücük bir çocukken hayalini kurduğum şeyler. Daha az heyecanlandığım bir şey yok ve zati hepsi birbirine bağlı bir zincirin halkaları üzere. Beğenilen, bu kadar heyecanı hayatıma sığdırmak memnunluk veriyor lakin bir yandan da harikulade performans gerektiren ve gerilimin tabanına vurduran süreçleri de beraberinde getiriyor.
Bir müzik yazmak, onu stüdyoda kaydetmek, birinci demo kaydı tekraren, kulaklıklar kulağına yapışana kadar dinlemek inanılmaz bir haz. Ancak mesela matematiğinde eksik ya da oturmayan kelamlar varsa ya da bir melodi başıma yatmadıysa uykusuz geceler başlıyor. Konser vakti da tıpkı formda playlist, akış, dekor, ışık, kostüm, provalar ve sahne. Artık sana anlatırken bile kalbimi süratle attıran şeyler. Daima yenilenen, gelişen, değişim gösteren bir seyahat… Hayalimin yolculuğundayım ve buna bütünüyle âşığım.
ELLE: Güçlü bayan olmak ne demek? Sence bu mevzuda düşülen en büyük kusur ne?
Gülşen: Bayan olmak başlı başına gücün ta kendisi. En büyük kusur ise bayan gücünü hafife almak.
Seni tanıdığımdan beri keşfettiğim bir tarafın var: Olacakları evvelce hissedebiliyorsun. Başarılı olacak şahısları, kimsenin fark etmediği yetenekleri, ayrılacak sevgilileri, yükselecek fotoğrafçıları, trend olacak sound’u. Nasıl oluyor bu?
Algıda seçicilikle açıklanabilir tahminen. Zira zıddı olması için hayatımı oluşturan tüm elementlere kayıtsız kalarak yaşamam lazım. Yalnızca sahnede müzik söylemekle bitseydi iş… Mesleğim benim tıpkı vakitte var olma sebebim. Münasebetiyle hayatımın her anına etki ediyor, hem de 24 saat. Bu da içgüdüsel olarak gözümü, kulağımı, antenlerimi daima bunlarla ilgili tarafa çevirmemi sağlıyor. Bir avcı üzere merakla araştırıp kokluyorum. Ancak hislerim de en yanlışsız rehberim.
AZUR
ELLE: Azur Benan artık 2.5 yaşında. Oğlun hayata bakışını, hayatının ta kendisini, müziğini nasıl değiştirdi?
Gülşen: Çocuk sorulduğunda, çocuklardan bahsedildiğinde “hiç düşünmüyorum” diyen biri olan ben, şu anda bir çocukla vaktimi, hayatımı, geleceğimi, niyetlerimi anbean yine inşa ediyorum. Bana imkansız ya da çok uzak gelen şeyler artık dünyanın en memnun insanı yapıyor. Daha evvel dikkatimi çekmeyen her ayrıntı şu anda hayatımın merkezinde. Mesela çocuklu bir aile gördüğüm an tüm dikkatim oraya gidiyor. Çocuğa nasıl davrandıkları, ne yaptıkları, hepsini uzaktan (adeta polis gibi) izliyorum. Planlarım da daima Azur’la ya da Azur için. Onun en memnun, en güzel biçimde yetişmesi, eğitimi… Günlük hayatımız çok oturdu. Farklı kalacağımız vakit onunla evvelden konuşup anlaşıyoruz. Gittiğim yerde başım rahat olmalı ki kendimi işime verebileyim, öteki türlü işimde mutsuz olabilirim ve bu ona yansıyabilir. Biz o dengeyi çok hoş kurduk. Ben keyifli, Azur memnun. Meskene her döndüğümde çığlık çığlığa koşup birbirimize sarılmak nasıl bir memnunluk, bunun tanımı yok.
ELLE: Pop ikonluğu ve annelik tıpkı vücuda ve kalbe nasıl sığar?
Gülşen: İkisini de içimde barındıracak ruha ve güce sahip hissediyorum kendimi. Azur için de mesleğim için de yapamayacağım şey yok hayatta.
Türkiye’nin neredeyse tüm pop yıldızlarına müzik veriyorsun, Ozan Çolakoğlu ile birlikte birçok genç müzikçiye dayanak oluyorsun. En çok indirilen, dinlenen müzikler senin. Kendine dışarıdan bakınca kendini periyodun pop ikonu olarak görüyor musun ya da sen kendini nasıl konumlandırıyorsun?
İşimde en güzelini yapmayı hedefleyen, yenilikler denemekten ve risk almaktan korkmayan, dokunduğum her işe ya da bireye kıymet katmak isteyen, bekleneni değil içimden geleni yapan; ana akımın baskıcı yapısına direnip kendisi olmaya devam eden birisi olarak görüyorum kendimi.
ELLE: R&B ve hip hop hayatımıza çok süratli bir giriş yaptı. Türk pop müziği bundan nasıl etkilendi, sen nasıl etkilendin?
Gülşen: R&B ve hip hop, trap’le birlikte tüm dünyayı tesiri altına aldı. Türkiye’de de aslında her vakit çok tanınan olan arabeskle birleşerek hayatımıza girdi. Tüm listeleri altüst ederek pop müziği gözden düşürdü. Olağan ki gözden düşüşün tek sebebi bu üslubun popülerliği olamaz. Birebir vakitte pop müzikteki özensiz ve çok süratli üretimin insanları sıkmasının da tesirli olduğunu düşünüyorum. Rap’teki anlatım biçimi, kıssaların samimiyeti, insanlara sıcak, yakın ve taze geldi. Ve aslında bu durum pop müzik yapanların üretim yaparken tekrar tekrar düşünmesine sebep oldu. Ancak pop müziğin başına gelen tehlike tıpkı halde bu çeşit için de geçerli. Çok âlâ müzikler olduğu kadar bu akımdan faydalanmaya çalışan çok makus, kalitesiz müzikler da var. Bu da insanlara bir müddet sonra bıkkınlık verebilir. Sonra tekrar diğer bir müzik çeşidi tanınan olabilir. Bu pop olabilir, rock olabilir. Sonuçta bu bir döngü. Bu usul Türkiye’de bu türlü tanınan olmadan biz ‘Bir İhtimal Biliyorum’u yayınladık. O müzikte yaptığım şey hip hop ya da R&B değil ancak bir pop müziğini dünya sound’unda ve içerisinde bu cinsten doneler barındırarak düzenledik. Ozan, hayal ettiğim ve öncülük etmek istediğim yenilikleri müziğime en gerçek biçimde entegre ettiği sürece bana bir şey olmaz.
ELLE: Birine verdiğin için pişman olduğun, bunu ben söylemeliydim dediğin bir müzik var mı?
Gülşen: Hiç olmadı. Sonsuz bir haz alıyorum bu işten. Kesimi olduğum bir işin parlaması, kaynağı bende olan şeyi besliyor… Hem ben çantadan çıkarıp hazır müzik vermiyorum ki. Bireye, projenin kıssasına bakarak ve ona nazaran bir matematik kurgulayarak yazıyorum. Ve bu sistem yalnızca heyecan duyduğum şahıslarda işliyor. Yani onlar olmasa hiç yazmayacağım müzikler hayat bulmuş oluyor. Münasebetiyle hislerimi harekete geçirip içimde saklanan müzikleri dışarı çıkardıkları için kendilerine yalnızca şükran duyabilirim.
ELLE: Kime, kimlere hayransın?
Gülşen: Hayran olduğum insanların hepsinin ortak özelliği hayatında hakikaten hayranlık uyandıracak derecede yaratıcı, dezavantajları avantaja çevirebilen bir zekaya sahip, yaşadıkları zorlukları hayatlarında bir mani üzere değil onları muvaffakiyete götüren büyük bir güç olarak görebilen beşerler olmaları. Mesela Yetimhanede büyüyen Coco Chanel, aile baskısı ve yaşadığı etraftaki ırkçılığa karşın özgüveninden ve inancından bir şey kaybetmeyen Freddie Mercury.
Veya kendi kurduğu firmadan kovulup geri döndüğünde Apple’ı en büyük teknoloji şirketi yapan Steve Jobs.
ELLE: Birazdan stüdyoya gidiyorsun, ne için?
Gülşen: Edis’le bir düet projemiz var. Dinleyenlere yeniden “yeni” gelecek bir işlerin peşindeyiz. Edis de, aranjörümüz Ozan da, ben de epeyce heyecanlıyız.
ELLE: Sence ikon kime denir?
Gülşen: Kuvvetli bir aura ve hale sahip, tüm vakitlerde ilham kaynağı olabilme şahaneliğini taşıyana…
MODA
ELLE: Her vakit modaya merakın olduğunu biliyorum, lakin son birkaç yıldır tarzın gittikçe güçlendi, çizgin değişti. Modaya nasıl bir yaklaşımın ve yatırımın var?
Gülşen: Hayatı yaşadıkça, büyüdükçe, denedikçe gelişiyor insan. Modaya olan düşkünlüğüm ve hürmetim tabiatımdan dolayı daima vardı ve var. Kişinin kendini söz edişinin tahminen de en net hali üzerimize geçirdiklerimiz. Bu sebeple evet, çok değerli. Kendimi nasıl ki müziklerimle anlatıyorum, tüm hislerim satırlara, notalara dökülüyor; kim olduğumu dışa vururken sözlerle ve notalarla oynadığım üzere, modayla ve ona ilişkin modüllerle da oynuyorum. Her bayan ve her insan üzere vakit içinde sevdiklerim sevmediklerim, kendimi içinde düzgün hissettiğim, kendim üzere hissettiğim kesimler değişti. Bugün geldiğim noktada, tüm yaşadıklarımla, ürettiklerimle, anne oluşumla, mesleğimde geldiğim üreten, yürekli, korkusuz ve bağımsız bir bayan oluşumla, tüm kabullerimle, bugün olduğum yer; trendlerden uzak. Moda ve trend olanla, tarz olanın farklı iki şey olduğunu biliyorum. Dünyamızın geldiği tüketim çılgınlığı noktasında, beşerler kim olduklarını ve ne ile keyifli olduklarını dahi sorgulayamayacak bir hale geldiler. Getirildiler. Her üç ayda bir çıkan yeni trendler şahıslara bir oyun alanı olmanın ötesinde kendileriyle olan bağlarını zayıflatarak daima eksik hissettiriyorlar. Yeninin ve trend olanın peşinde koşarsa insan kayboluyor. Meğer bunun tersine, moda kişinin kendini bulması ve onu yansıtması benim için. Bu doğrultuda gelişti hislerim ve bugün günlük alışverişimden sahnedeki kılıklarıma kadar kalbimin sesini dinliyorum. Her şeyi takip ederek fakat daima kendi filtremden süzerek yapıyorum tüm yatırımlarımı. Kendimi içinde cildimde olduğu kadar rahat hissedebildiğim kesimlerin ve görünümlerin peşindeyim.
ELLE: Biliyorsun konuşuruz biz. Diyetini, bedenini, estetiğini… Şu an bana nazaran en âlâ, en formda, en ışıltılı halindesin… Bunun için neler yapıyorsun?
Gülşen: Teşekkür ederim! Valla bilhassa işim gereği belirli bir disiplinde, sporu seven, pak beslenen biri olarak yaşıyorum. Ancak mesela hamilelikte 25’e yakın kilo aldım. Doğumdan 25 gün sonra birinci konserimi verdiğimde 4-5 kilo fazlam kalmıştı. Demek ki burada sporun ve beslenmenin kıymeti olduğu kadar beden yapısının da kıymeti var. Biraz da baht diyorum yani. Bedenim aldığım çok kilolara karşın süratli bir formda eski haline döndü. Cilt ise aileden miras. Lakin kremlere çok yatırım yaparım (La Prairie favorim). Bir de müzikten beslenen biri olarak içinde vaktin olmadığı bir dünyam var.
ELLE: Bugün beşerler, mesela şu an bu sayıyı okuyanlar senin hakkında neyi bilsin isterdin?
Gülşen: Bazen gece yarısı uyanıp sucuklu tost yediğimi… Bilinenden çok daha fazlasıyım bu mevzuda.
ELLE: Simon Porte Jacquemus senin hakkında neyi bilsin isterdin?
Gülşen: Jacquemus’nün nasıl okunduğunu Fransa’daki mağazasında çalışan bir satış görevlisiyle görüntüye çekip Türkiye’de Jacquemus’nün satıldığı mağazadaki satış görevlilerine izlettiğimi ve doğrusunu söylettirene kadar onları çalıştırdığımı bilse hiç üzücü olmaz.
ELLE: Bir gün bana klip çektirecek misin?
Gülşen: Seninki üzere bir gözü hiç affetmem. Eninde sonunda olacak bu…
ELLE: En sevdiğin alışveriş durağın?
Gülşen: Hakan Yıldırım. O benim hayatta en sevdiğim durak, her manada… Bir de Azur’dan sonra çocuklar için alışveriş de çok zevkli geliyor. Le Petit 100 favorim.
ELLE: Dolabından asla çıkmayacak kesim?
Gülşen: Old Celine gözlük ve trençkot.
ELLE: En özgür hissettiğin yer, durum, hal?
Evde yalnız başına olmak, duşta olmak, müzik yazarken kapandığım oda.
ELLE: Aklına gelen ancak asla müzik yapmayacağın kadar meczup bir müzik kelamı yazdın mı?
Asla bilmek istemezsin ancak madem sordun, müziğin ismi Üzerlik Otu.
YAZI: ZEYNEP ÜNER
FOTOĞRAFLAR: EMRE GÜVEN
MODA EDİTÖRÜ: MAHİZER AYTAŞ
