Günaydın, bugün hangi gün? Aklımdaki soru şu sıralar kolektif zihinlerimizi meşgul ediyor biliyorum. Meğer daima bunu istemedik mi? Sendromsuz pazartesiler, sıkıcı olmayan salılar, Cuma happy hour’ları? Artık hepsine sahibiz. Bugünü hangi gün üzere yaşamak isteyeceğime karar vermem kâfi. Neyse ben jean’imi giyineyim de… Beli lastikli pantolonlar da bir yere kadar. Gidecek yerim çok; yatak odasından salona. Oradan mutfağa hatta bir bakmışsınız tuvalete. İnanın bugün koridorun sonundaki odaya bile uğradım. Konutta psikadelik sörf müzikleri dinliyoruz. Neden? Zira neden olmasın. Bu sürreel devri İstanbul’da dar apartmanlar ortasında yer alan konutumda değil de tahminen de Hawaii’de verandalı, önünde kaykay parkuru bulunan bir yerde geçiriyorumdur. Neyse Zoom toplantıları, aileyle facetime vakitleri başlamadan bir kahve demleyeyim.
Palo santo’mu yakıp kahve kokusuyla harmanlayayım. Çocuğun oyuncaklarını bir duvar köşesinde zip klasörü üzere üst üste dizdim. O uyanana kadar bir yetişkin dairesinde yaşıyoruz. Ben de bir yetişkin üzere davranıyorum, mesela bilgisayar başında çalışıyorum. Yemek pişiriyorum. Haftanın birkaç günü konuta sipariş veren bir bayan için her gün, 3 öğün yemek hazırlamak eminim bu karantinanın birçoğumuza kazandırdığı olacak. Mutfağına level atlatan kaç bireyiz? En son haşlanmış nohut suyundan pasta kreması yapabileceğimi öğrendim. Sahi haftaya doğum günümü nerede kutlasam? Salonda yemek masasında mı? Yoksa balkonumuz olduğunu hatırlayıp, düzenlediğimiz bu yeni açılan yerde mı? Ooo tahminen 33. yaşım gururuna o gün maskara da sürerim. Kirpiklerim olduğunu hatırlamak yeterli hissettirebilir. Sanırım en son 3 Mart’ta makyaj yapmıştım. Bir iş seyahati için Berlin’e gitmiştim ve dönüşte bize sunum yapan kişinin Corona müspet çıktığını öğrenmiştim. Telefondan aldığım bu haberle tansiyonumun 15’e yükseldiğine eminim. Yapacak bir şey yoktu, o vakit şimdi ülkemizde corona olayları patlamamıştı. Hasebiyle 15’e çıkan tansiyonumu da alıp kendimi 15 gün karantinaya aldım, işe gitmedim. Sonra olaylar patladı. Güya bir sabah uyandık ve öteki bir gezegende üzere hissettik.
Paris artık romantik bir kent değildi, her yol Roma’ya ve lezzetli İtalyan pizzalarına çıkmadı. Sarılmak ve öpüşmek nükleer silah muamelesi gördü. Para, hoşluk ve #ootd hashtag’i bile ehemmiyetini kaybetti. Hayvanat bahçesinde küçük bir kafese hapsedilen maymunlar üzere kendi kafesimize hapsolduk, konutlarımıza. İnsanlık bu küçük fedakarlığı yaparken dünya güneşin etrafında dönmeye devam etti. Kendisini resetlemeye başladı. Hava temizlendi, trafik azaldı. Tükettiğimiz her şeyi sorgulamaya başladık. Instagram bile “Ask me a question” kutucuğunu “How can I help” olarak değiştirdi. Seçimlerin ne kadar değerli olduğunu ve bir şeyleri etkileyebileceğini anladık.
Anda kalmanın değerini hatırladık lakin şahsî arşivimize dalarak yaşadığımız hoş günleri de yad ettik. Yalnızca sıkıcı beşerler sıkılır, beşerler canlarının kaygısındayken sıkılmaya utanmıyor musun dediler? Utanmayın, hislerimizi bastırmayı, mahalle baskılarını kabullendiğimiz sürece yol alamıyoruz bunu daha öğrenemedik mi? Yargılamak kolay, açık görüşlü olmak ve empati yapmak kıymetli olan. Birbirimizle, tabiatla, hayvanlarla. Bu pandemi sona erdiğinde hiçbir şey eskisi üzere olmayacak. Mindfull çok güçlü bir söz. Otopilotta yaptığımız her şeyi farkındalıkla yapmaya başladığımız vakit dünya değişecek. Yürüdüğünüz yollar, kestiğiniz brokoli, yediğiniz yemek, aldığınız nefes her şey mana kazanacak. Yalnızca yaşadığımız bu an gerçek. Artık derin bir nefes al ve bugün ne için minnettar olduğunu hatırlat kendine. Sabah uyandığında pencereden gördüğün mavi gökyüzü için mi? Sıhhatin için mi? Yoksa depoladığın tuvalet kağıtları için mi? Her ne olursa olsun, bunu da atlatacağız zira insanoğlu neler atlatmadı. Bu bir dönüşüm. Fark et, kabullen ve aksiyon al. Her şey hoş olacak. Ne vakit olmadı ki?
YAZI: Serli Gazer Boyacı
