Aylardır konuşulan, her yerde afişlerini gördüğüm, dalın perde ardı ve perde önü bütün büyük isimlerini bir ortaya getiren Alice Müzikali’nin prömiyerindeyim. Perde açıldığı andan itibaren orada olan herkesin büyülendiğine eminim. Biz İstanbul’da buna emsal bir Türk üretimi görmemiştik. İnanılmaz bir görüntü mapping, dijital oyunlar, sahne dekoru, ışık sistemi. Anında havaya giriyoruz. Londra’da müzikal izler gibiyiz… Serenay Sarıkaya, müzikalde Alice’i canlandırıyor. Karakterin çok güzel bilinen mavi beyaz elbisesini, rugan mabetlerini bile yeterli taşıyor, evet. Müzik da söylüyor, evet. Dans da ediyor, evet. Bir orta üzerinde atlıkarınca kostümü taşıyor. “O formu de mi hoş?” derseniz, evet.
Müzikal, hem yetenek avı hem imal manasında büyük bir yatırım. Yapımcısından afiş tasarımcısına, oyuncularından metin müellifine ve direktörüne herkes alanının bir numarası. Örneğin ben oyundan çıkar çıkmaz dijital uygulamaları ve mapping’i kimin yaptığını araştırdım, buldum. En kısa vakitte kapılarını çalmak istiyorum…
Serenay Sarıkaya, birinci kere sahnede olmasına karşın performansı çok beğenildi. Orkestra eşliğinde müzik söylüyor, dans ediyor, havalarda uçuyor… Bana kalırsa bir defa daha kendini gerçekleştiriyor… 17 yaşından beri oyunculuk yapıyor, mesleğinin en başından beri çıtasını daima yükseltmesi bir yana, son yıllarda son derece yürekli adımlar atıyor. Ana akımın as oyuncularından biri olarak bir internet dizisine birinci cüret edenlerden olduğu üzere, artık de müzikale girişiyor ve hakkını veriyor.
Müzikal, 1865’te Lewis Carroll tarafından yazılan ve bugüne kadar yaklaşık iki yüz lisana çevrilen Alice in Wonderland romanından uyarlama. Roman büyüklere de çocuklara da hitap eden sıra dışı, felsefi bir metne ve kurguya sahip. Serdar Biliş direktörlüğünde sahneye uyarlanan versiyonu da birebir o denli.Birkaç an var, gözümün önünden gitmiyorlar. Serenay’ın söylediği birinci müzik, birinci kelam: “İnsanlar olmuşlar birer ekran, kim bilir gerçekte nasıllar? Kendimi yalnız hissediyorsam, sebep biraz benim, biraz onlar…”
Çocukluğuyla düet yaparken kuş lisanı nakarata geçmeleri ve benim bir anda 30 sene öncesine ışınlanmam… (Şarkı Nil Karaibrahimgil imzalı.)Ve tavşan rolündeki Enis Arıkan’ın Alice’i havaya kaldıracak çelik ipi ardına bağlaması ve Serenay’ın metrelerce havaya yükselmesi… O kadar kaptırıyorum ki, o an içime anneannem kaçıyor, elim kalbime gidiyor.
14 ŞUBAT PERŞEMBE
Bir aydır beklenen an; Serenay Sarıkaya ile buluşuyoruz. Müzikalin ve Serenay’ın heyecanıyla “Yaşasın Sahne” dediğimiz ve sahne sanatlarına adadığımız Mart sayısının kapak çekimini gerçekleştireceğiz. Beş aydır gece gündüz prova yapan, evvelki gün Head&Shoulders reklamını çeken (evet, bu yıl da işbirlikleri devam ediyor), birkaç gün evvel prömiyer yapan Serenay, tam vaktinde, yüzünde koca bir gülümsemeyle giriyor içeri. Sinema tarihinin meşhur repliğini burada kullanmam sanırım yanlış olmaz, aslında günlerden de 14 Şubat: “You had me at hello” yani “beni birinci bakışta tavladın”. Serenay Sarıkaya tam olarak bu türlü biri. Mutfak takımından moda asistanlarına, stajyerlerden set tasarı ekibine herkesle tek tek selamlaşıyor, azıcık tanıdıklarını bile öpüyor, kim ne anlatıyorsa ilgiyle dinliyor. Bu gücüyle bir yandan herkesi büyülüyor ve tüm kapıları açıyor.
Ona sorduğum birinci sorulardan biri bu oluyor, gücünün farkında mı? Kapak olduğu mecmuaların satışının arttığının, onun yer aldığı post’ların like rekorları kırdığının, 14-24 yaş ortası milyonlarca kızın ona benzemeyi hayal ettiğinin… Bir kısmına şaşırsa da gücünün farkında doğal. Diyor ki “Oyunculukla, popülariteyle geliyor bu güç ve ben elimden geldiğince bunu müspete dönüştürmeye çalışıyorum. Bence en çok muhtaçlığımız olan şey sevgi ve düzgünlük. Bunun bir temsilcisi olmaya çalışıyorum. Bu tıpkı vakitte benim hayata bakış açım. Olumsuz şeylerden beslenmiyorum. Negatif güç ve telaffuz kimseye güzel gelmez, herkesi aşağı çeker. O yüzden ben ne kadar iyiyi, sevgiyi, güzel enerjiyi yayarsam etrafıma, o kadar yeterliliğin geri döneceğine; olanaksız şeylerin bile imkanlı hale geleceğine inanıyorum. Ki imkansız denen şeylerin olduğunu, asla kırılmaz denen buzların bile çözüldüğünü gördüm ve deneyimledim.”
Çekim, oyunun birinci gösteriminden çabucak sonra olduğu için sorularımı sıralıyorum: Nasıl geçti, heyecandan öldü mü, kimseyle göz göze geldi mi? “Hiç, asla gelmedim! İnşallah da gelmem, o kadar korktuğum bir şey ki… Oyunun birinci başında Enis giriş yapıyor, biz o sırada perdenin gerisinde bekliyor oluyoruz. O sırada bize aksi ışık vurduğu için herkesi görebiliyorum ve bilhassa bakmamaya çalışıyorum. Zira bu beni çok heyecanlandırıyor. Ancak sahnedeyken ışık sisteminden ötürü seyirci tarafı karanlıkta kalıyor, uygun de oluyor.”
Beş aylık çalışmaya karşın çok heyecanlandığını anlatırken bile heyecanlanıyor. “Sahneye çıkmadan evvel o kadar çok prova yaptık ki… Bütün gün saatlerce, tekraren tıpkı şeyi çalışıyorsun. O kadar alışıyorsun ki, sahneye çıkınca da her türlü yaparsın sanıyorsun fakat o denli olmuyormuş… Kalabalığın çok güçlü bir gücü var. Hiç ses duyamasan bile izleyici karşısında o sahneye adım attığın an meğerse her şey değişiyormuş. Kalp ritmin değişiyor, psikolojin değişiyor. Aklından geçen binlerce zihin oyunuyla gayret ediyorsun… Ezgi (Mola) ve İbrahim (Selim) oyun bittikten sonra çok sakin görünüyordun dedi lakin aslında kalbim yerinden çıkacak üzereydi. Hayatım boyunca bunun eş hissini yaşamadım. O kadar heyecanlanıyorsun ki… Vücudun beynine oyunlar yapıyor. Dudağın kuruyor, ağzın kuruyor, öksürme hissi geldi sanıyorsun. Yapamayacağını düşünüyorsun. Şarkıya gireceksin, kelamları unuttun sanıyorsun. Konuşurken, bir sonraki cümleni hatırlamayacaksın üzere oluyor. Birebir zamanda tümü o kadar otomatiğe girmiş ki, sen bunları düşünürken aslında her şey akıyor….”
Alice müzikalinin biletleri Mayıs’a kadar tükenmiş durumda. Kimi devirler haftada üç dört gün üst üste oynanacak. O vakit rahatlayacağını, tadını tam olarak çıkaracağını düşünüyor.
Bu işlerin art planında çalışanlardan biri olarak bu projenin bence en pahalı yanından bahsediyorum: Bu sayede bir yandan birçok bâtın yetenek de özgür bir yaratma alanı bulmuş olmalı… Multimedyasını tasarlayanlar, sahne dekorunu ve kostümleri yapanlar, Beyhan Murphy dansçıları, gerideki orkestra… Birebir vakitte müzikal o kadar tanınan oldu ki, kentin tiyatro sahnesine de tesir etti. Sahne sanatları şu anda altın dönemini yaşıyor, pek çok oyun kapalı gişe devam ediyor. “Bu bana söyleyebileceğin en hoş şeylerden biri” diyor Serenay ve ekliyor “Ayşe (Barım) sağ olsun bana çok inandı. Bu hayalimizi gerçekleştirecek tüm altyapıyı o kurdu ve takıma dahil olan herkes ‘biz neden dünya standartlarında bir iş ortaya çıkaramayalım’ hissiyle çalıştı. Ona nazaran kendimize inandık, çaba gösterdik. Bu türlü bir başla girince de A’dan Z’ye hepimiz işi sahiplendik. Hepimiz kendimizden bir şey katmak istedik. Bize bu türlü bir fırsat verildi ve yapabileceğimizi göstermek istedik.”
Çekim sırasında bir şey daha dikkatimi çekiyor. Serenay Sarıkaya ağırladığımız bir konuk üzere değil de bizden biri üzere çalışıyor. Sorumluluk alıyor. Her kareden sonra nasıl olduğunu, tam olarak ne istediğimizi soruyor, çıkan sonuçlara bakıyor, bizimle birlikte yorumluyor, daha düzgünü için uğraşıyor. Biz ise onu hayalimizdeki bayan olarak göstermeye çalışıyoruz. Vakitsiz, seksi, modaya ve sanata yakın, sürreal bir sahnenin odağında… Giyindiklerine bürünüyor, oyuncu üzere değil, model üzere poz veriyor… Sanırım o içine girdiği her işte elini taşın altına koyuyor. Süratle gelişmesinin sebeplerinden birinin bu olduğunu düşünüyorum. Bunu ona da söylediğimde, bir yandan bilgisayarın başında fotoğraflarına bakarken cevaplıyor. “Başka türlüsü de muhtemelen elimden gelmez. Evet ben bir bedelim ancak çok pahalı, işinin ehli beşerlerle çalışıyorum ve onlara teslim olmak zorundayım. Kendimi gerçek ellere bırakıyorum. Özellikle sahne deneyimiyle bunu daha da âlâ anladım. Dizi ya da sinema çekerken, rolünü yaparsın, kayıt durunca istersen gidip çekilenlere bakabilme imkanın vardır ya da bir hafta sonra televizyonda kendini izleyebilirsin ve içine sinmeyen şeyleri bir sonraki çekimde düzeltme bahtın var. Lakin sahnede kendini görmek üzere bir talihin yok. Bir hamur üzere kendini direktöre teslim ediyorsun. Eksiği de fazlası da onun vizyonuna ilişkin. Onun için çok farklı bir deneyim. Oyunculukta ve dansta itimat idmanı vardır. Gözlerini kapatırsın ve kendini büsbütün arkandakine bırakırsın. Hakikaten ben de şu an büsbütün kendimi bırakmış durumdayım. Emin ellerdeyim, bu mevzuda çok şanslıyım.”
Alice’in en sevdiği yanını soruyorum. “Alice bir rüyayı yaşıyor. Hayalde kural yok. Hakikat ya da yanlış ya da alışılagelmiş şeyler çok olmadığı için, içindeki hisleri ve yansımaları taşkınca ve özgürce yaşamasını seviyorum. O yüzden oynarken de çok eğleniyorum. Gerçekten kendimi o dünyanın absürdlüğüne bırakıyorum. Esasen vermeye çalıştığımız ana ileti da bu. Hayatı, durumları, olayları özgürce deneyimlemek. Yarattığın önyargılar ve kaygılar büsbütün seninle ilgili. Karşına gelen her neyse, ona kendini açıp, onu deneyimlemeye odaklandığın vakit sana kesinlikle bir şeyler katacaktır.”
O halde diyorum, senin seyahatin nereye, neler hayal ediyorsun? “Elbette planlar yapıyor, hayaller kuruyorum fakat aslında birtakım şeyleri akışa bırakmayı seviyorum. Daha doğrusu kainatın bana gönderdiği iletileri algılamaya çalışıyorum. Seyahat denen şeyin biraz da bu olduğunu düşünüyorum.”
BİRAZ DAHA SERENAY
Ve set ortası birtakım sohbetler… Serenay Sarıkaya hiç bilmediğimiz hangi hususta yeterli? “Değişik lisanları öğrenmek konusunda düzgünüm. Birinci Adanalı dizisinde oynamıştım ve bir Yunan kızını canlandırmam gerekiyordu. Yunanlı bir kızla birkaç hafta çalıştık ve ben cümleler kurar hale geldim. Birinci repliğimi hiç unutmam. Yunanistan’a gittiğimde oradaki arkadaşlarıma söylediğimde aksanıma şaşırıyorlar (diyor ve o sırada repliği söylüyor). Pekala hangi hususta makûs? “Küsemem, kızamam, olanları çabucak unuturum. Birine bozulurum fakat bir dahaki görüşümde hiçbir şey olmamış üzere davranırım. Sonra da kendi kendime ‘bari biraz daha tutsaydım kendimi’ derim.”
“Oscar’ı kim alsın?” diye soruyorum ve tıpkı anda cevaplıyoruz “Lady Gaga!” İkimiz de Gaga’ya hayranız, hatta ben her projeye bu türlü tutkuyla bağlanmalarını, etrafındakilere çok bedel vermelerini, her seferinde kendilerine bir şey katmalarını benzetiyorum…
Serenay Sarıkaya olmak isteyen milyonlarca kız var; sence neyi bilmeleri kıymetli diyorum. Kızlar dinleyin: “Asıl dikkat etmeleri gereken şey bence kendileri olmaları. Kendi üzere olmaları, kendi yollarını çizmeleri. Her şey kendini kabul etmekle başlıyor. Benim dışarıdan bu kadar kendiyle barışık ve bir şeyleri başarmış üzere görünmemin sebebinin bu olduğunu düşünüyorum. Ben o tıp imtihanlarımı ve mücadelelerimi çok erken verdim. Kendini yüzde yüz kabul etmeden rastgele bir mevzuda başarılı olunabileceğine inanmıyorum. Ne vakit kendinle kaygının bitiyor, o vakit etrafın ne dediğine nazaran hareket etmeyi de bırakıyorsun. İnsan bence en çok ‘başkaları ne düşünür’ diye yaşadığı vakit yanılgı yapıyor ve kaybediyor. Kendinizi, yapabileceklerinizi, sonlarınızı sizden daha uygun bilen kimse olamaz. Neyi yapıp yapamayacağınızı bildiğiniz vakit güçleniyorsunuz. ‘Yapamazsın’ diyenlere inat başarıyor ve bunu herkese gösteriyorsunuz.”
Yeni tanıştığı birine hürmet duymasını sağlayacak birinci işaret ? “Konuşma biçimi, insanlara hitap ve davranış biçimi.” Hoşluğundan çarpıldığı bir bayan? “Charlize Theron… O ne ya. Ayıp!” Hangi moda tuzağına asla düşmez? “Biker taytlar, hani tam dizde olanlar.”
Bir ‘guilty pleasure’ itirafı? “Evde yalnız kaldığım zamanlar, bazen damar bir müzik bulup sesi sonuna kadar açarım. Bağıra bağıra da söylerim. Nasıl bir bellek varsa, hepsini de ezbere bilir mi insan! Bazen o damar ötesi müzikleri özlediğimde taksiye binerim. Ne dinliyorlar bakarım, sesi açmalarını rica ederim. Yolda sohbet muhabbet, şarkılar…”
Serenay Sarıkaya röportaj boyunca Alice’in heyecanını taşıyor, sık sık hayalini gerçekleştirdiği için duyduğu mutluluğu lisana getiriyordu. Bana kalırsa o da hem hayal üzere hem de tam olarak muhtaçlığımız olan genç bayan. Güleryüzü, çalışkanlığı, yapıcılığı, tevazusu, hoşluğu, hoşluğundan de daha hoş olan enerjisiyle… Daha evvel röportaj yaptığım hiç kimseyi yüzüne karşı bu kadar övüp durmamıştım fakat müzikalde içime kaçan anneanne, röportaj bitene kadar benimleydi. Bazen o kadar çok konuştum ki, ona ne söyleyeceğini unutturdum. Zaafımı bağışla Serenay, daima hayranlığımdan…
Yazı: Zeynep Üner
Fotoğraf: Koray Birand
Moda Editörü: Oğuz Erel
ELLE , Mart 2019 sayısından alınmıştır.
